Soms is een mens zoekende, zoekend naar iets, ontastbaar.
Soms raak ik datgene dan kwijt wat me in eerste instantie bewogen heeft om dit te doen, dan voelt het alsof ik de draad die ik volgde kwijt ben geraakt en het pad enkel veranderd is in een schaduw. Een schaduw die alleen kan bestaan wanneer het licht brand en wanneer er niet meer in het duister getast hoeft te worden, want elke keer dat je het licht kwijt raakt, dan brengt zowel de schaduw als de duisternis je weer naar het licht toe.
Het besef dat er een eeuwig lichtje binnen in jou brand is genoeg om het pad te blijven volgen.
En wanneer je er op een gegeven moment weer aan herinnerd wordt waarom je dit nou eigenlijk doet,
Wat de essentie daadwerkelijk is,
Het proces.
Love naar EJL22" En iedereen
